نگاهت رنگ الفت باد

دلت همرنگ شادیها  و

نامت نقش بر پیشانی هر قله در کوهسار. 

با وجود سرشار از عاطفه ات، محبت را به همه هدیه می دهی. با این که تمامی عشق را بی هیچ چشم داشتی ارزانی می کنی، باز این محبت چگونه است که پایان نمی پذیرد؟؟ مگر از کجا جاری می شود که ریشه های وجود آدمی را سیراب می کند؟؟؟

بگذار در خورجین دل هر آنچه دارم بیرون بریزم تا خاک پایت آنها را متبرک سازد.

این تویی که در پهندشت وجودم بهار را کاشتی.....

دوستت دارم.

روزت مبارک....