سلام
در اشکال ، خط مستقيم از هر شکلي به حقيقت نزديک تر است ،

چون بي انتهاست !

به آخرش مطمئناًنخواهم رسيد ....

مطمئنً !

پس چرا مي روم ؟

چرا ؟

چون رسالتم در رفتن است.

چه در سطح

چه در ارتفاع .

در سطح با دل و در ارتفاع با ذهن .

به دنبال چه ؟

درختان مي گويند بهار

پرندگان مي گويند ، لانه

سنگ ها مي گويند صبر

و خاک ها مي گويند مصاحب

و انسان ها مي گويند «خوشبختي»

امّا همه ي ما در يک چيز شبيهيم ،

در طلب نور !

ما نه درختيم

و نه خاک .

پس خوشبختي را با علم به همه ي ضعف هامان در تشخيص ،

بايد در حريم خودمان جستجو کنيم ،

خوشبختي اي که کلمه نيست !

زيرا طَلَبش ، قبل از کشف کلمه ،

همراه انسان متولّد شده است .....