من پُرم از نورم و شن.

و پرم از دار و درخت.

پرم از راه، از پل، از رود، از موج.

پرم از سايه ي برگي در آب:

چه درونم تنهاست!

سلام سنگ صبور، خوبي؟ خوشي؟ چه خبرا؟ از عشق، دوستي، شادي، درد؟!! از اينا مهمتر وجود نداره؟ مثلا گل! گل كه از همه ساكت تره! سنگ صبور گل خيلي ساكته و اين سكوتش هم مرا عاشق تر ميكنه. مغزم -كه از تهي سرشار شده- خسته ست، نميدونم چيكار كنم.

اميدوارم هيچوقت و باز هم هيچوقت سكوتت با سكونت همراه نشه. ياحق. باي