گاهی اوقات برای آدم بزرگا، شکستن حصارها و پا گذاشتن به دنیای کودکی هنره. وقتی از سن کودکی رد می شیم، برامون اُف داره بهمون بگن بچه. از کوره در می ریم. عصبانی می شیم. ولی باید توجه داشت که گاهی مانند بچه ها بودن و مانند بچه ها رفتار کردن کار ارزشمندیه. دنیای صاف و ساده و سرشار از تلاش و تقلای کودکان گاهی اونقدر ارزشمنده که می تونه دنیای ما رو متحول کنه.

بیاین یه کم از بچه ها یاد بگیریم. مثل خودشون. که همیشه دوست دارن یاد بگیرند و برای رسیدن به هدفشون همه جوره تقلا می کنند. بچه ها به محض اینکه کار جدیدی رو یاد می گیرن، می خوان اونو انجام بدن. از شکست خوردن نمی ترسند.اگه صد بار هم بخورن زمین بازم پا می شن. هر گونه تغییری رو خیلی راحت می پذیرند. بر عکس ما آدم بزرگا که همیشه در مقابل کوچکترین تغییر، اولین چیزی که به ذهنمون می رسه مخالفت کردنه و نمی دونیم که همین حس چقدر ماها رو عقب انداخته. بچه ها بی نهایت خلاق اند و در ذهنشون هیچ گونه محدودیتی وجود نداره. خلاقیت یکی از راه های مهم موفق بودنه. بنابراین به جرات می شه گفت که برای موفق بودن باید یه کودک شد. یه بچه.......