گاهی وقت ها در مقابل یک موفقیت یا یک دستاورد نیکو دست و پایت را گم می کنی تا حدی که دست آخر یک "تر" اساسی می زنی به سر تا پایش.
گاهی هم  به طور غریزی خودت دلت می خواهد "تر" بزنی به موضوع مورد نظر، و بعد هم جگرت حال می آید اساسی . گویی یک عقده قدیمی فروکش کرده.
گاهی وقت های دیگر هم دلت نمی خواهد "تر" بزنی اما مجبوری. مثلا به یک رابطه. مجبوری اول "تر" بزنی و بعد تا مدت ها دپرس باشی.

نتیجه می گیریم که "تر زدن" یکی از اصول زندگیست، یک امر غیر قابل اجتناب و گویی یک عادت همیشگی. انگار که باید همیشه و در همه حال مترصد آن باشی که حتما یک "تر" بزنی. 

پس نوشت یک: تمام "گلاب به رویتان " ها به قرینه معنوی حذف شده. زحمتش با خودتان، قبل از هر  کلمه "تر" یک گلاب به رویتان در دلتان بگوئید.
پس نوشت دو: ببخشید اگر این همه "تر" حالتان را بد کرد.