حالا دیگر عصر ها که می شود بی صبرانه منتظر بارانم. هجوم نابهنگام ابرها، تاریکی، بادهای بی پروا،‏غرش ابرها...  تا پنجره را باز کنم بوی باران را با ولع تمام استشمام کنم.مست شوم... فراموش کنم.... اما یاد کودک و مادر بی گناه کشته شده در مهد می افتم، سینه دانشجویی که به جرم دانشجو بودنش با تبر شکافته... خونهای بی گناه ریخته شده، چشم های کور شده، دست و پاها و فک های شکسته، غرور های جریحه دار شده... اشکم سرازیر می شود. می خواهم با آسمان همراه  شوم.  باران هم افاقه نمی کند. شهر بوی خون می دهد.