چند روز پیش در یکی از موزه های حیات وحش، قبل از درب ورود به محوطه اصلی، تابلویی توجهم را جلب کرد که چون بی ارتباط با نوشته قبلی( ما انسان ها) نبود، مناسب دیدم قسمتی از آن را در این جا بنویسم، که شاید پاسخی باشد برای برخی از دوستان که در مورد مطلب قبل نظرات متفاوتی ابراز کرده بودند.

" هنر در نیکویی ارائه دادن نیست که این خود ضبط موجود است و نقل کاری ابتدایی برای هنر. هنر باید هدفی را ضمن ارائه به بیننده القا کند و او را به حالی و اندیشه ای و روحیه ای تحول دهد که در نظر هنرمند است. هنر شغل نیست، کار نیست، وسیله نیست، بلکه رابطه است، نظر است، فکر است، راه است، نشانه است، شمع است، نیروست، عامل تحول است، مایه حرکت است، اساس تداوم و بقاست و بالاخره نگهبان مقصد است و نشانگر هدف. و از آنجا که آدمیان به سوی مقصد نگرند، همان جهت وجودیشان مقصد و هدف است.

کار هنر ترغیب به شدن است و بالاخره الگو سازی و تکثیر الگو در جامعه به عاقبت و دگرگون سازی جامعه و جامعه نمونه را عرضه داشتن و هماهنگ سازی مردم برای آنگونه اجتماع و در نهایت ساخت جامعه طبق نمونه و آنگاه حرکت جامعه به سوی هدف توحید و معاد شایسته و بس. "