هر آدمی زادی اصولا اگه مثل من دو تا جوجه شیطون یا به عبارتی دو تا زلزله شیش ریشتری تو خونه اش داشته باشه اونوقت:

همیشه خدا باید دنبال کنترلهای تلویزیون و ... بگرده.  از تو دستشویی گرفته تا زیر مبل ها. کنترل ها هیچوقت سر جاشون نیستند.

موبایلش کلا ً درب و داغونه و اغلب مجهول المکان. 

دمپایی های رو فرشی اش هر کدوم  لنگه به لنگه یکیش تو آشپزخونه س لنگه دیگه ش هم یعد از یک هفته جستجو کاشف به عمل می یاد که تو قابلمه های تلنبار شده توی کابینته .

لوازم آرایش  و مخصوصا رُژ لب اش همیشه سرش خرابه.( فقط خانم ها می دونن رژی که سر نداشته باشه چه مصیبتیه. باید انداختش دور)

اگه یک لحظه از کیفش غافل بشه تمام محتویات کیف و کیف پولش در عرض چند ثانیه  در تمام سوراخ سمبه های خانه پخش می شود.

تمام کتاب های مورد علاقه اش، یا چند صفحه ای ازش پاره شده یا با خودکار اثرات هنری در گوشه کنارش حک شده. حالا هر چقدر هم که ازشون مراقبت کرده باشه.

مرتب بودن و تمیزی اصلا تو خونه ش معنا نداره. اگر روزی سه بار هم کل خانه از بالا تا پائین جارو و دستمال کشیده شود باز خرده های کیک و بیسکوئیت و کاغذ و تراش و پاکن و ... در جای جای خانه و اثرات انگشت در سایز های مختلف روی آینه ها و شیشه ها و میزها... به چشم می خورد.

تا زمانی که بیدارن محاله بتونه آدم برا خودش حتی برا چند دقیقه خلوت کنه.

شب تا صبح ده بار باید از خواب بیدار شه. حسرت به دل می مونه یک شب که سرشو گذاشت رو بالش تا خودِ صبح یه خواب عمیق و یک سره داشته باشه.

هیچ چیز سر جای خودش نیست. هر چیزی رو باید  از دستشون  تو هفت تا سوراخ قایم کرد و بعد هم در به در دنبالش گشت.

و با تمام این حرفها،  امیدوارم  خدا هیچ خونه ای رو بی زلزله نکنه (البته از این نوع خاص فقط).