وقتی کنترل تلویزیونتون کلاً از کار بیفته و دکمه های جلوی تلویزیون رو هم قفل کرده باشین، و بعد از فشردن دکمه POWER به غیر از یه شبکه مفنگی اونم با یه صدای سرسام آور که باعث می شه پس از چند دقیقه پرده های گوشتون مثل طبل بلرزه، چیز دیگه ای نتونین ببینین و یا حتی صداشو کم و زیاد کنین اونوقته که آنچنان دودی از سر و کله تون بلند می شه که ... دیگه گفتن نداره.

اولش حسابی از کوره در می رین مخصوصا وقتی پی می برین که باید قید اون چند صد تا شبکه رو هم بزنین،  اما بعد از یه مدت تازه می فهمین که از شر چه بلای خانمانسوزی نجات پیدا کردید.

کنترل خدا بیامرز تلویزیون ما،  فواید و کاربرد های بس مهم و فراوانی داشت. هم کتک خورش ملس بود و هم کتک زنش.

چارپا و دوپا و جانداری نبود که حداقل یکبار از دستش قِسِر( قِصِر، یا غِصِر و شاید هم ... )  در رفته باشد. برای نشانه رفتن و تو سر و کله زدن انواع و اقسام نرم تنان و بند پایان و ایضاً موجودات دوپا وسیله خوش دستی بود.

هیچ وقت خدا دم دست نبود. هر موقع می خواستیش باید دوساعت فکر می کردی که آخرین بار برای نشان دادن ضربه شست، این بیچاره را به کدوم دیارحواله کردند. و اگه یادت می اومد توسط کداممان،به این کشف بزرگ نائل می اومدی که با چه سرعت و زاویه ای به کدام سمت پرتاب شده.

و البته اخیرا هم به علت خراب شدگی به عنوان نامزد جهت امر خطیر گوشتکوبی  به واحد آشپزخانه معرفی شده است. ( لطفا برداشت سیاسی از موضوع نشود.)