بالاخره سنگ صبور هم یک ساله شد. پارسال تقریبا در همین ایام بود که نام سنگ صبور هویتی مجازی به خود گرفت و در پارسی بلاگ آشیان گزید. مثل تمام یک سال های زندگی ، این یکی سال هم سریع گذشت و اینبار با خاطرات و تجرباتی بیشتر و دلنشین تر. دوستان جدید، آموخته های جدید، اتفاقات جدید و ... که همه باعث شدند دنیای مجازی را با تمام آن چیزهایی که در بر می گیرد بهتر و بیشتر درک کرد. 

در این یک سال آموختم که گاهی دنیای واقعی انسان ها در این محیط، با تمام مجازی بودنش، شکلی واقعی تر به خود می گیرد. آموختم که می توان به شخصیت درونی کسی پی برد بدون آنکه حتی یکبار او را دیده باشی و می شود با دیگران ارتباط نزدیک برقرار کرد بدون آن بدانی نامش چیست، چکاره است و ظاهرش چگونه است. آموختم که دوست داشتن و دوست شدن گاهی آسانتر از آن است که تصور کرد و حتی می توان راحت تر فراموش کرد و فراموش شد.  در این جا گاهی برای درد و دل کردن اعتماد ها پررنگ تر می شود و برای همدردی و همدلی همه مهربانتر می شوند. ناملایمت های دنیای واقعی کمتر در آن دیده می شود،  و بالاخره این که می توان در این جا آنقدر نوشت و نوشت تا سبک شد، بدون آن که خجالت کشید.

در این جا ارتباط از راه دل است، ظاهرش نوشته ها و کلمات است. همه می نویسند.  و این نوشتن ها چه قدرت عجیبی در بیان همه آن چیزی که لازم است بیان شود، دارد. اتفاق قشنگ آن تبادل نظرات و اندیشه هاست که می تواند در تعالی روح و رشد فردی موثر باشد. بسته به آن که چه هدفی را دنبال کنیم.

گاهی برای فرار از دنیای واقعی و جبران کمبودهایش به این محیط پناه می آوریم و اندکی با تمام آن اتفاقات مجازی زندگی می کنیم. می شود جزئی از زندگی مان. و این ثمره تکنولوژی اینبار نیز گام بر عرصه زندگی مان نهاد و لحظات زندگی مان را دوست داشتنی تر به خود اختصاص داد.