شاید آنروز که نام سنگ صبور را بر بالای این صفحه نگاشتم آنقدر ها هم نمی دانستم  سنگ صبور  بودن یعنی چه. و هر بار که بر این وب نوشت می افزودم بیش از پیش به این عنوان شناخته می شدم.
 به جرم سنگ صبور بودن محکوم به شنیدن درد دلهای دیگرانی. هر چند به نظر من دلنشین ترین حکم هاست.لابد آنقدر ارزش داشته ای که محرم اسرار و ناگفته های دلشان باشی، حتی اگر قرار باشد دردی بر دلت بیفزاید و باری بر شانه ات.
وقتی پای درد دل دیگران می نشینی خواسته و نا خواسته وارد حریم دلشان می شوی، جنس و وسعتش را می فهمی و باز ناگفته های دیگری را می یابی. با آنها در می آمیزی، با دردشان می گریی و با شادیشان خرسندی. با تمام وجود می خواهی مرهمی باشی، باری برداری، اشکی را پاک کنی و شاد گردانی و گاهی مجبوری مهر سکوت بر لب داشته باشی و فقط بشنوی و در دل بگریی...
با افتخار می گویم که دیشب بار دیگر سنگ صبور بودن را تجربه کردم. به برکت یاهو مسنجر تا  سه و نیم بامداد لحظات تلخ و شیرینی را گذراندم.تلخ از آن جهت که گفته ها پر درد بودند و شیرین به خاطر آن که محرم بودم.